Het is een jaar of 5 geleden, huilende stapte ik, de globetrotter, in de taxi richting Schiphol. Iedereen achterlatend en een leeg-gevoel in mijn buik. Het was donker, het vroor en ik was onderweg naar een vriendin. Samen, zonder al onze “mannen” naar Curaçao. Het ellendige gevoel heeft 5 minuten geduurd. Al snel was het zitten in de taxi al fijn. Nog sneller het idee dat ik 10 uur in de stoel mocht zitten en NIETS hoefde te doen. We zaten niet naast elkaar. Dus 10 uur geen stemmen aan mijn hoofd. Met een recordsnelheid was ik gewend aan dat ik ALLEEN voor mezelf hoefde te zorgen en niet 5 rollen tegelijkertijd mocht vervullen. Met de snelheid van het licht zat de vliegtuigstoel zeer comfortabel, niet wetende dat er 5 uur vertraging bovenop kwam. Door de-icing van het vliegtuig… was het wachten op vertrek…en wachten… en het wachten werd vergroot door feit dat een passagier uitstapte op Sint-Maarten. Niets geks, zou je denken, maar deze persoon dacht dat het Curaçao was…dus met liefde en een vertraging van een extra 2 uur ging deze persoon en de bagage mee naar eiland 2. Het kon me niets schelen. Ik zat in mijn me-time comfy stoel en inmiddels was de zon ingetreden en lag mijn bestemming in het verschiet.
Nu zit ik weer in een stoel……De autostoel. Geen “shot gun” naast me. Wel weer buikpijn bij dit vertrek. Zelf wat zenuwachtig. Niemand gaat dit keer mee op reis. Mijn reis wordt weer bestemming zee en me, myself and I. Nu geen 15 uur onderweg, maar 1 uur. Toch is het gevoel vooraf hetzelfde. Schuldgevoel dat ik even alleen wil zijn, schuldgevoel dat ik het uitspreek, schuldgevoel dat ik het ook doe. Schuldgevoel om het gevoel van schuld. Check wel 4 keer bij mijn lief, of hij zich wel redt…dat hij kruizen moet zetten in zijn mega drukke agenda, dat hij niet moet vergeten dat de globetrotter de auto bij zich heeft….dat hij de oppas nog wat moet vragen om een boodschap, dat hij…dat hij…dat hij.. Tsja, ik voel en hoor de herhaling van 5 jaar geleden.
Al na 5 jaar en 5 minuten voelt het alleen in de auto zitten als een feest. Nog sneller voelt het meezingen met mijn Spotify lijst als een warme deken. Met een recordsnelheid ben ik gewend aan het idee van 4 nachten ALLEEN aan zee. Met de snelheid van het licht bedenk ik me dat het eigenlijk veel te kort is. Waar kan ik -nu- de vertraging inbouwen? Wat wordt mijn Sint-Maarten momentje? Denken dat mijn doel is bereikt, weer mag instappen en voor de tweede mag uitstappen in de zon. Of wat wordt mijn de-icing moment? Opwarmen voor vertrek om bewust op te stijgen. Deze dagen heb ik geen agenda, geen afspraken, geen structuur, geen plannen, geen man, geen kids en geen idee wat ik ga eten. Wat ik wel weet is dat de zon schijnt, ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kan mijn Sint-Maarten-moment wel 10 keer uitvoeren. Elke keer opnieuw “uitstappen” op het strand. En als de zon onder gaat…beleef morgen ik weer een Sint-Maarten-momentje.
De Loopbaancharmeur