Lucht is een bijzonder goed. Hoe vaak staan we erbij stil dat dit goedje, bestaande uit stikstofgas, zuurstofgas, koolzuur en wat rest onze dagelijkse stressontluchter is. Dat een teug lucht, de longen en het middenrif vult met leven. Dat de uitademing als katalysator van frustraties, boosheid, teleurstelling of opgekropte woede kan ontluchten. Gedurende deze “thuisperiode” is het zuchten mijn nieuwe favoriete hobby geworden of mijn BFF of mijn gewonnen staatslot of mijn onderdompel sauna freezing hell belevenis…hoor me zuchten.
Mijn oma die inmiddels al 15 jaar niet meer in- en uitademt, is voor mij het voorbeeld van de bewustwording van lucht. Wat kon dat vrouwtje toch zuchtend door het leven wandelen. En als ik er ook maar iets van zei, was haar antwoord: Een zucht geeft lucht. Nu had deze kruidenvrouw wel meer tegeltjeswijsheden in haar vocabulaire en toch was ik verwonderd toen ik op een ochtend de trap afliep en haar hurkend op de keukenvloer aantrof. Oma, wat heb je grote ogen?!, was dan ook mijn eerste roodkapje reactie. Wiegend in hurk stand keek ze omhoog en zei alsof het de normaalste zaak van de wereld was…even mijn darmen lucht geven. Adem in, adem uit….het bevordert de stoelgang en hup zo naar het toilet. Deze houding en tip heb ik met liefde doorgegeven aan mijn eigen kinderen. Zit je wat dwars: adem in en adem uit. Sommige familietradities moeten in “hurkstand” gehouden blijven.
In mijn zoektocht naar lucht en ruimte tijdens deze openlucht gevangenschap, stap ik op de fiets en rijd ik door het dorp langs een kast van een huis. Een droomvilla met alles erop en eraan en toch mist het blijkbaar iets. In de voortuin staat een LUCHTKASTEEL. Zo een spuuglelijk stinkend plastic ding met 4 torentjes. Ik glimlach van de gedachte: Droomvilla meets luchtkasteel. Met gratis lucht is ook hier, een kinderhand snel gevuld. Of afgelopen zomer, mijn jongste zoon liggend in zijn tentje. Hij doet zijn leeslampje uit, kijkt nog even naar de bergen en de sterren en fluistert terwijl ik nog buiten zit: He mama, ik lig echt heerlijk op mijn matje…ik ben gelukkig vandaag. Al liggend op zijn self inflatable matje en waar ik eigenhandig mijn longen in heb uitgeblazen, hoor ik in een uitademing mezelf zeggen: droom zacht, lieve knul. Ik zucht nog eens diep. Of die keren dat ik na bijvoorbeeld een intakegesprek, vraag hoe ze het eerste coachgesprek hebben ervaren. Zonder dat de persoon het doorheeft, wordt er in- en uitgeademd. Schouders omhoog en zakken al zuchtend naar beneden…. “Ik voel me opgelucht” is vaak een terugkomend antwoord. Als ik vraag om nog eens bewust in en uit te ademen…verschijnt er een glimlach op het gezicht. Men is zich dan pas bewust van het gratis goedje. Opgelucht mag men weer ademhalen. Het halen van adem is het brengen van…Uhmmm, een nieuw tegeltje voor aan mijn wand.
Heel benieuwd welk gratis advies ik van mijn oma zou hebben gekregen tijdens deze incomplete maatschappelijke afsluiting oftewel: lockdown. Graag had ik haar hurkend willen omarmen en hadden we samen op de keukenvloer heel hard gelachen en in de uitademing geroepen: “Een zucht geeft lucht”.
de Loopbaancharmeur