Terug gekomen van vakantie bekijk ik mijn naakte lichaam voor de spiegel. Wat neem ik waar en voor waar aan? Een bruine toet met glanzende huid, strakke bovenlijf tot aan de taille. En dan komt het. Het Zuid-Duitse bergengebied vind ik terug vanaf mijn buik tot net boven mijn knieën. Tsja, ik ben een halve Duitser geworden en heb me laten overspoelen met te lekkere schnitzels. Biertjes die daar geschonken worden in halve liters en overheerlijke knoedels in te gezellig eetschuren op idyllische locaties. We zijn er maar 1 keer, dus laten we ervan genieten. Proost en JAMJAMJAM. Alleen wat ik nu waarneem mag er weer vanaf. De rondingen zijn voelbaar bij het dichtknopen van de broek. En zoals een vriendin ooit zei: Kijk, een warme muffintop, zo net over de spijkerbroek en kletst met haar handen op haar buik. Oeps, ook ik heb een muffintop. Nu is mijn man de sporty spice van ons tweeën, heeft hij discipline en kan op zijn tijd mijn motivator zijn om te gaan bewegen. Dus toen meneer met het super idee kwam van: doelen stellen en er eens echt voor gaan, zijn we samen gestart met hardlopen in onze achtertuin, genaamd het bos. Hardlopen kan ik het na maanden nog steeds niet noemen. We joggen 3 maal in de week erop los. En na een winterdip/depressie heet het joggen nu sjokken. Maar terug naar het begin.
We begonnen en waren fanatiek. 3 keer in de week renden we door het landschap. Zeiden tegen elkaar: Goed bezig…en jemig wat is het hier toch mooi hier. Mijn Duitse merengebied veranderde in een duinlandschap. Van het duinlandschap richting de Flevopolder en bijna durfde ik te zeggen: ”Nou, dat sporten helpt echt zeg”. Maar joggen is elke keer weer opnieuw de strijd aan gaan met mezelf. Het is een Mindfuck. Elke keer dat ik ervoor kies om op pad te gaan komen er stemmetjes in mijn hoofd. En de stemmetjes winnen het van mijn plezier. Het stemmetje zou moeten zeggen: Wat goed van je, ook vandaag ben je weer gezond bezig. Of het stemmetje kan zeggen: elke stap is een stap op weg naar minder muffin en je bent top!. Alleen mijn stemmetjes zeggen hoofdzakelijk minder opbeurende teksten, namelijk: WAAROM DOE IK DIT? En WAT IS HIER LEUK AAN? Of HOU JE BEK MET HET VERMELDEN VAN DE TIJD, TEMPO EN AFSTAND of LIEP IK MAAR ALLEEN, WE ZIJN AL ZO VAAK SAMEN of TERING NOG MAAR 10 MINUTEN BEZIG!? Of IK VIND DIT HELL en ik wil vloeken. Allemaal “rooskleurige” gedachte om van mijn berglandschap een tulpenlandschap te maken. Het rennen verliep goed tot het moment dat ik huilend en tierend door het bos mijn man uitschold, zijn familie erbij haalde en wenste dat ik met een dikke cocktail in een hangmat op een bounty eiland wilde liggen. Ik wilde glanzend bruin worden en fit blijven door niets te hoeven doen. Zo jammer dat ik niet genetisch belast ben met een winnaars mentaliteit. Eerder met een gaan-we-dit-nu-echt-doen mentaliteit.
Op een dag loop ik bezweet het bos uit en loop mijn buurman tegemoet: “Goed bezig!!” Ik kijk hem verwilderd aan als een takkewijf, vers uit het bos. “Oh…is het zwaar?”: vraag hij met geschrokken twijfel en zachtheid. Ik verklap aan hem mijn innerlijke stemmetjes en zeg dat ik het keer op keer, een marteling vind. Hij begint te glimlachen en biecht op: Ik vloek tijdens het rennen en het liefst op mijn vrouw. Mijn onaardige kant komt dan naar boven. Ik word extra warm van binnen en overvallen door naastenliefde. Wellicht een idee om een vloekrenclubje om te richten. Ik zie het met liefde voor me. Al scheldend door de ongerepte natuur joggen, als asociale over de padden rennen, geliefden ongepaste verwijten maken, alleen met de intentie om aan het einde van de ren te zeggen: Dit heb ik toch maar weer gedaan. Wat ben ik trots op mezelf. Ik ben toe aan een volgende uitdaging. Ik zie me rennen door de bergen van Zuid-Duitsland en bovenop de berg wacht mijn beloning. Dit keer een overheerlijke glanzend ,getinte chocolate bruine muffin. Ja, die heb ik FUCKING verdiend!
de Loopbaancharmeur