Wanneer geliefde vrienden en collega’s tijdens een gesprek opnoemen dat ze een boek gaan of hebben geschreven, gebeurd er altijd “iets” met mij. Eerlijkheidshalve durf ik dan niet de waarheid te zeggen. Dit is wat ik zeg tegen die getalenteerde professionals: “Oh, echt….wat gaaf en moet je doen!!!”Dit is wat ik denk over die interessante profs: “Wow, zij hebben die knowhow wel in huis” En dit is wat ik voel bij die schrijvers en schrijvers in spe: Jaloezie!!!. Zij doen iets wat ik ook zo graag zou willen. Gelijke tijd schaam ik me voor mijn jaloezie tegenover deze toppers, die ik enorm waardeer en bewonder. De waarheid is: ik zou
dit ook zo graag kunnen, willen en doen.
De eerste man die me dit liet inzien, onder de titel: Wie schrijft die blijft, is Ben Tiggelaar. Was ik maar een beetje Ben. Naast slimme marketing, vind ik Ben ook gewoon een guitige kop hebben. Een prethoofd met inhoud. Graag lees ik zijn columns en elke dag zittend op mijn toilet hangt er een krantknipsel die niet gebruikt wordt als WC papier. Ben is elke dag ‘in my face’. Dus beste Ben…. weet welk invloed je hebt op mijn stoelgang, gekoppeld aan het werkwoord: bewonderen. Terug naar mijn beschamende jaloezie en de demon die op mijn schouder zit en onzekere gedachten influistert. Ik denk altijd dat schrijvers intelligente wezens zijn. Ronduit uniek. Dat ze vernieuwend zijn en komen met eureka ideeën. Dat ze foutloos typen. Dat ze inspirerend zijn en dat ze ook nog lezingen geven met een publiek die hen adoreert. Vaak is dit ook zo. Toch zijn er veel boeken met dezelfde thema’s, verpakt in een nieuwe jas. De kunst van het herkauwen. Het moderniseren van thema’s die decennia lang meegaan, passeren dan opnieuw de revue. Ik benijd dan diegene voor het getoonde lef om boek nr. 263 te schrijven over bijvoorbeeld leiderschap. Is het nieuw, nee. Is het verfrissend, ja! Ook ik wil dat podium op met verfrissende inzichten. Het idee dat ze voor mijn kennis en energie komen…smachten naar mijn handtekening, een glimp of een opschrift aan het begin van mijn o zo interessante boek. In de spotlight vertel ik dan mijn anekdotes, avonturen en mega energieke eye- openers.
Dus, vanaf nu ga ik met mezelf de uitdaging aan. Ik wil Ben worden. Ben ik vernieuwend, misschien. Ben ik verfrissend, zeker. Ben wil straks mijn boeken kopen. In de rij staan voor mij. Mijn columns hangen straks in zijn WC. Hij kondigt mij straks aan als de nieuwe BEN. Help…, een nieuwe demon verschijnt nu alweer op mijn schouder. Wat wordt de titel van mijn succesvolle oude wijn in nieuwe zakken boek? Ik ben geen Ben, maar ik ben wie ik ben. Uhmmm, dat klinkt trouwens best als een goede titel. Op naar boek 264.
de Loopbaancharmeur