Als ik mijn ogen sluit zie ik het voor me, maar desondanks hou ik mijn ogen wijdt open. Niet alleen mijn ogen staan open, al mijn zintuigen staan op scherp. Waar de zwaartekracht niet voelbaar is, voelt de lucht om mij heen bedrukt. Vermoeidheid slaat in als een meteoriet. Mijn ademhaling gaat omlaag en terwijl ik luister naar het verhaal zie ik in mijn gedachten de volgende scene voor me.
Een jongeman rennend over een kale vlakte. In zijn linkerhand een hamer en zijn rechterhand gevuld met paaltjes. Elke keer slaat hij een paaltje hard de grond in. Vastberaden, kijkt hij naar voren en denkt: Daar moet ik naar toe. Zet het op het rennen en ramt de volgende de grond in. Wanneer het paaltje stevig vast zit, is de glimlach van korte duur. Op naar de volgende.…sprinten en rammen maar. De man kijkt vooruit. Achterom kijken is niet nodig. Immers de paaltjes staan toch in een rechte lijn? Wanneer ik mijn geopende ogen weer open, kijkt een energieloze en bedenkelijke man, me indringend aan en spreekt de zin uit: Waarom is het nooit genoeg en ben ik ontevreden?
Terug naar onze eerste ontmoeting. Hiervoor sluit ik mijn ogen en hou ik ze nu met een glimlach dicht. Waar de lucht ruikt naar een frisse lente ochtend en de energie mijn longen vult. Mijn ademhaling gaat omhoog en terwijl ik luister naar het verhaal zie ik in mijn gedachte de volgende scene voor me.
Een jongeman staat voor mijn deur. Een flitsende en knappe vent. Met flitsend bedoel ik dan: stapt zelfverzekerd met een grote glimlach mijn kantoor binnen, zijn ogen glinsteren en hij wrijft in zijn handen. Met knap bedoel ik, een vent die zo qua uiterlijk gecast kan worden voor een rol in een succesvolle dramaserie die plaats vindt op de Zuid-as en waar met zijn sprankelende glimlach, moeilijke dossiers omgetoverd worden in simpele oplossingen. Hij is de George Clooney van de vroegere ER. De dokter waarbij je het totaal niet erg vindt dat je uit de bocht gevlogen bent. Alleen is deze doctorandus nietsvermoedend uitgeput van het paaltje rammen. Terug naar zijn vraag: Waarom is het nooit genoeg en ben ik ontevreden?
In mijn linkerhand heb ik handschoenen en in mijn rechter hou ik een schop vast. We lopen de vlakte op en frikken aan het eerste paaltje. De grond zit best los en na gesjor is de paal uit de grond. Daarmee komt ook het antwoord op zijn diepgewortelde vraag naar boven; Een leraar op de lagere school zei dat ik maar beter naar de LTS kon…ik was niet goed genoeg… mijn bewijsdrang is los zand en niet solide. 5 paaltjes verder staat de Nyenrode Business University nog overeind, maar deze heeft weinig impact, 2 verder het wonen in Azië…3 verder een succesvolle carrière dichtbij huis en de laatste, een aanbieding bij een flitsende financiële club.
Zo sluit ik weer mijn ogen en zie hard werkend mensen voor met vaak die ene vraag: Waarom is het nooit genoeg en ben ik ontevreden? Ouders, een oud docent, de ballet academie, een liefde in je leven, een vriendengroep…. Hoog ambitieniveau dat op het verkeerde paaltje heeft geramd. Nogmaals sluit ik mijn ogen en haal diep adem en beland in mijn eigen scenes met paaltjes.
de Loopbaancharmeur